Een training in het veld.

Een training in Malawi.

De wekker loopt af, het is vijf uur. Buiten is het nog helemaal donker.

Nog slaperig pak ik mijn spullen bij elkaar, vandaag gaan we op weg naar een nieuwe plaats om een training te geven. Na een half uur rijden over het asfaltweg komen we op de onverharde weg.

Het is niet alleen stoffig, maar ook erg hobbelig. Door de regen zijn er diepe gleuven en gaten in de weg gekomen. Het is een lange rit met twee risicovolle plekken op deze route, twee uitdagingen.

De eerste is een gammele brug over de rivier. Als het even mogelijk is mijden de mensen deze brug. In het droge seizoen wordt de brug niet gebruikt en rijden alle auto’s langs de brug door de droge rivier. Nu stroomt er water door dus we moeten over de brug. We stappen uit en lopend over de brug kijken we of de planken nog goed leggen. Daarna komt de auto stapvoets naar de overkant, we stappen weer in en gaan verder. >> LEES VERDER >>

De tweede hindernis is de rivier waar we doorheen moeten. Er staat wel geen water meer in, maar de bodem is niet overal hard. Ook dit lukt. Na anderhalf uur hobbelen komen we geklutst in het dorpje aan. Na een hartelijk welkom met thee en brood gaat de cursus van start.

Lopen in de brandende zon

Onze cursisten waren gisteren al aangekomen. Ze zijn overal vandaan komen lopen, ze hebben ook geen andere keus.

Juf Marry was gisteren morgen om 8 uur vertrokken en heeft wel zeven uur door de brandende zon gelopen voor deze cursus.  Zodra we begonnen zijn doen de cursisten enthousiast mee, luisteren aandachtig en aan het eind van de dag schrijven ze alle notities over in hun schrift.

Terwijl we lesgeven wordt er voor ons gekookt door de vrouwen uit het dorp. Dan zegt de dominee tegen ons:” Kom even kijken naar de rellies.” Dat hoort zegt mijn collega.

Ik loop mee, ik heb geen idée wat er gaat komen. “Kijk hier” dan ligt daar een geit met kop en al, gevild en in stukken gehakt. “Dit gaan we voor jullie braden”. Ik denk oh ahum…. moet ik dit eten vanmiddag?

We zullen zien. Maar ik moet zeggen met nsima, bonen en groenten smaakt het vlees heerlijk, dat had ik niet verwacht.

“Ik zal even de kamer laten zien waar je mag slapen” zei de dominee tegen mij.

We haalden het gordijn opzij en er staat een bed, met muskietennet, en een tafel ernaast.

Dus prima. Toen ik na de cursus naar mijn kamer ging en het gordijn opendeed, schrok ik enorm. Met een grote gil laat ik het gordijn weer los.

Er staat een kip op de tafel naast mijn bed, met een ei tussen haar poten.  De kip schrikt net zo hard als ik en luid kakelend vliegt ze de kamer uit. Na het ei en de viezigheid te hebben opgeruimd is het tijd voor de douche. Het is inmiddels al helemaal donker geworden. Buiten in een klein hokje hangt een solar lampje, omdat er nergens in het dorp elektriciteit is. Met warm water, dat ruikt naar het houtvuur heb ik me lekker gewassen. Dan maar gaan slapen, er is nergens licht en mijn telefoon was ook leeg. Of ik morgen op tijd wakker word weet ik niet. In de nacht is het heerlijk rustig geen auto’s, geen machines.

Heerlijk slapen dus. Maar niet heel lang want om 3 uur staan alle vrouwen op, kletsen, maken het vuur aan en gaan eten en water koken om alles om 7 uur klaar te hebben.

De meeste mensen komen het dorp niet uit en blanke mensen hebben zelden of nooit gezien.

Ze blijven dan ook verschrikt staan als ze mij zien. Als ik ze dan groet in het Chitimbuka, hun eigen stamtaal, beginnen ze heel hard te lachen en komen een hand geven.

Bij de school, naast de kerk wordt porrage (maïspap) uitgedeeld. Alle kinderen komen met hun eigen bakje of beker aan. Een juf staat erbij met een stok om alle kinderen in de rij te laten staan. Als hun beker gevuld is eten ze al lopend de pap op. Sommige zoeken een plaatsje in het gras, onder een boom. Als ik vraag of het lekker is, rennen sommige kinderen hard weg, andere blijven staan en denken wat is dat nu? Zoiets hebben ze nog nooit gezien.

De geitenpoot.

Aan het eind van de cursus krijgen we ook nog iets mee naar huis, als dank voor het geven van de training. Als ik dichterbij kom zie ik twee geiten poten uitsteken uit een plastic tas. O nee toch, oké leuk om aan Hans te laten zien.

Maar als ik thuis kom zie ik dat er nog een heel stuk vlees aan de poot zit. We hebben al die tijd nog geen geitenvlees gegeten, maar nu moeten we dan toch maar proberen. Hans heeft zo zijn bedenkingen bij mijn plan....