dinsdag 3 maart 2015

Schoon drinkwater

Waterpompen in verafgelegen gebieden.

Ook deze morgen in februari hebben we onze groene truck geladen met allerlei onderdelen voor pompen. Pijpen van PVC, touwen, gereedschap en natuurlijk eten en veel drinkwater.Voor dat we Mzuzu uitrijden pikken we twee lokale ondernemers op, die opgeleid zijn door ons, om pompen te repareren.

Op de vuile versleten stoelen van de oude truck zit het prima, je zit hoog en beter dan achter in de bak. Als we stoppen voor een paar overstekende kippen en geiten worden we ingehaald door onze 'eigen' stofwolk, maar ja zowel binnen als buiten de auto is alles rood-bruin stof.
Regelmatig trekken we er op uit naar de afgelegen dorpen. Zo ook dus vandaag. Er is een vraag gekomen van een hoofdmeester, de school heeft 475 kinderen en de waterpomp doet het al 4 weken niet meer. We zijn vroeg en stoppen regelmatig om mensen mee te nemen die langs de weg lopen. Met veel mensen achter op de truck is het best gezellig en het heeft nog een voordeel, ze kennen de omgeving. We weten de naam van de school en de naam van de hoofdmeester, dus dat moet het probleem niet zijn. Het antwoord is steeds het zelfde "een klein stukje die kant uit" zeggen ze wijzend in een of andere richting. Inmiddels weet ik dat je de richting die men aanwijst best kunt vertrouwen alleen ze overschatten de snelheid van de auto. We zijn om 5 uur vertrokken dus om 8 uur heeft iedereen wel trek in een ontbijt.  We stoppen bij een restaurant waar alles dezelfde kleur heeft omdat overal een laag vuil aankleeft. De zakken mais liggen in de hoek en we nemen plaats op een paar gammele stoelen.We bestellen een heerlijk broodje en krijgen rook thee... Al het water wordt op een houtvuur gekookt en smaakt naar rook.. nou ja met wat suiker erbij smaakt het niet eens slecht. De barvrouw, gaat staan, veegt haar handen aan haar smoezelige schort af en vraagt even een moment stilte, alle gasten worden even stil en hardop gaat ze voor in gebed. Ook al versta ik er niets van het raakt me. Heel heel ver weg van huis, in de meest afgelegen gebieden van Afrika spreekt een vreemde vrouw met dezelfde God die ik dagelijks mag prijzen en eren... echt daar wordt je stil van.
Restaurant shop & resthouse 













Restaurant interieur





Zakken met maismeel en kunstmest in de 'winkel'

Na ongeveer 45 kilometer onverharde weg te hebben gevolgd komen we bij de school. We rijden achter de school langs en voordat de auto stopt staan alle leerlingen en leraren buiten. Ook het dorpshoofd (chief) komt aanlopen en we worden eerst uitgenodigd om te gaan zitten en elkaar te begroeten. "kom op", denk ik... "we hebben 3,5 uur gereden en nu wil ik wel aan de slag" maar in deze eerste 3 maanden heb ik geleerd dat het begroeten heel belangrijk is en dat doen we dus ook met wat woorden in het Chitumbuka. Nou ik kan je vertellen dan heb je hier gelijk vrienden. Ze vragen waar ik vandaan komt en hoe mijn familie is samengesteld.
Alle leerlingen komen naar ons kijken.



Hier gaan de kinderen en de buurt bewoners hun water halen als de pomp niet werkt.
Het lukt echt niet vandaag om deze schoolpomp te repareren en we eten bij de hoofdmeester thuis (maispap, altijd maispap..) en slapen in een gasthuis / hotel in een stadje in de buurt. De prijs voor een kamer is ongeveer € 4,60 per nacht maar daar heb je ook wel een echt bed voor. Een douche is er niet, maar er is wel een soort washokje waar je op bestelling een teil warm water krijgt waar je je mee kunt wassen. En ja hoor, het ruikt hetzelfde als de thee van vanmorgen, ook warm gemaakt boven een rokerig houtvuur.
De zon komt op en maakt de  morgen wakker, een nieuwe dag begint hier om 05:00 uur. Geweldig om even te genieten van de schitterende vogels en de mooie natuur. Na een paar uur werken hebben we de pomp gerepareerd en heeft iedereen weer drinkwater. We danken God voor Zijn hulp.
Wat hebben ze al die tijd dan gedronken vraag ik me af.. "nou gewoon daar beneden is een waterpoel daar halen we water en dan koken we het voordat we het drinken." vertelt de meester me. Het is het goede antwoord maar alleen zie ik dat dat niet gebeurd. Kinderen hebben vieze bekers en flesjes en vullen die en drinken er gewoon van, ze vertellen me dat het vies is en dat ze veel liever water van de pomp hebben. We danken onze God dat Hij ons de mogelijkheid geeft om deze mensen te helpen. Om mensen op te leiden om zelfstandig dit werk van ons over te nemen in de toekomst. De gebieden zijn enorm groot en het lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Maar wat een kansen krijgen we als we daar zijn om te werken met drinkwater om te vertellen over het levende water wat God voor ons klaar heeft staan.



Kinderen helpen graag mee en brengen de spullen weer naar de auto.
In de rurale ( afgelegen ) gebieden is het drinkwater een dagelijkse zorg. Ongeveer 20% heeft geen toegang tot een bron of een pomp en ongeveer 40% van al het drinkwater is besmet met een E.coli bacterie waardoor er veel mensen ziek worden en overlijden, met name kleine kinderen.
In deze rurale gebieden heeft meer dan 80% geen elektriciteit en daarom ben ik blij met de proeven die ik aan het doen ben met zonnepanelen gekoppeld aan bronpompen. De testen doe ik samen met studenten van de Mzuzu universiteit.. maar daar de volgende keer meer over.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten